Bobby

Al lange tijd heb ik niet meer geschreven voor dit blog. Simpel, omdat ik op vakantie geweest ben en druk ben met mijn werk. Maar nu MOET ik schrijven. En nee, het gaat niet echt over Bretagne, alhoewel, toch ook wel een beetje.

Vakantie zei ik? Ja, afgelopen mei waren we ruim drie weken in Spanje. Heerlijk! Ook heerlijk omdat we supermensen hadden – zo is gebleken – die op ons huis pasten en op de dieren. Vooral dat laatste vind ik erg belangrijk: mensen met een dierenhart. Zeker omdat Bobby de kat de laatste maanden erg aan het sukkelen was. Ik vertrouwde het niet echt.

Ingrid en Bert hielden ons op de hoogte van het wel en wee thuis. Bobby sukkelde inderdaad, maar hij werd goed vertroeteld met aaitjes en met lekker eten. Wat was ik blij toen ik hem weer zag!

Hij heeft op ons gewacht, ik weet het zeker. Hij heeft de laatste maanden, ook mede dankzij Bert en Ingrid een liefdevol thuis gehad. Bobby is op 21 juni jl. gestorven. Hij was op. Vijftien jaar oud en doodziek. We hebben Bobby in laten slapen. Het doet pijn, maar diep van binnen weet ik: het is goed zo. Bobby hebben we bij ons in de tuin begraven. Elke dag leg ik een bloemetje op zijn grafje. Ik weet, zijn lijfje is hier, maar zijn ‘energie’ is elders… bij mijn pap, die ook ergens ‘daarboven’ is. Mijn pap was een ware dierenvriend.

Vandaag… buren John en Glenda staan op de stoep. ‘Hier, een pakketje voor jou?’ Nee, dat kan niet. Ik kijk ze ongelovig aan. Aarzelend maak ik het open en… daar is Bobby. Geschilderd door Ingrid. Levensecht. Ik moet huilen. Blijdschap en verdriet. Ik zit in een emotionele achtbaan. Maar wel een hele leuke achtbaan. En Bobby? Die miauwt lekker mee daarboven, terwijl mijn pap mij een vette knipoog geeft: ‘Zie je wel, er zijn ook een heleboel lieve mensen op deze aardbol!’